Ljóðið eftir Svein Einarsson ort í Eþíópíuferð hinni seinni.

Afrísk ljóð

I.

Bláfuglarnir mínir í Bahir Dar

bláir eins og firrðin hér

en snögg hugskot inn í

nálægðina

hvítir pelikanarnir

í skerjabyggðum á Tana-vatni

handan allrar áþreifanlegrar

nærveru

eins og skýin

sem þeir spegla sig í
en við fljótum framhjá 

og förum í klaustur

að hjala við bernskar

helgimyndir.

Svo er haninn

í Lalibela

sem heldur að

dagurinn sé eilífur morgunn

og veit varla mikið

um ellefu kirkjur kóngsins;

hefur þó hlutverki að gegna,

því að hver nýr dagur felur i sér von

ekki síður en kirkjur.

Og ógleymdar eru

ólbelískurnar í Axom

undur og stórmerki,

furða númer átta

úr einum granítkubbi,

þar sem mannsshugurinn

tók sér fyrir hendur

að teygja sig upp til skaparans

- eða jafnvel uppfyrir hann

og svo verður að segjast eins og er:

ein hrunin,

önnur skökk,

þeirri þriðju verður stolið

í næstu átökum

og aldrei skilað aftur.

En blessuð akasían horfir á,

akasían með áhuga sinn

á flatarmálsfræði

og kann bót meinanna sjö.

II.

Og suðrið

suðrið heitt.

Strákur við vegkantinn

eins og hin trén

og allt í einu er hann ekki lengur tré

en skellir fótunum ótt og títt

í dansi.

Og réttir svo fram lófann.

Heilt þorp,

heill þjóðbálkur

skreytinakinn,

nektarskreyttur

og allt falt.

Væri ekki ráð að skrifa ríkisstjórninni

eða bara slá á þráðinn

og minna alþjóðasamflélagið

eða hvað kúbburinn nú aftur heitir

á

að það er eins og dugi ekki

að taka eitt og eitt barn í fjarlægðar-fóstur

þau eru of mörg

og of svöng

og vegurinn er enn ekki tilbúinn.

III.

Og samt:

Afríska kvöldkyrrðin

með sitt viðkvæma samband við eilífðina,

afríska vonmorgunskíman

með þessi opnu sjálfglöðu augu

Undarlega Afríka

hjúpuð heitri sól.